Ludomir Różycki

(18.09.1883 – 1.01.1953) kompozytor, dyrygent i pedagog urodzony w Warszawie, zmarły w Katowicach. Studiował grę na fortepianie w klasie Aleksandra Michałowskiego, teorię u Gustawa Rogulskiego i Michała Biernackiego oraz kompozycję pod kierunkiem Zygmunta Noskowskiego w Instytucie Muzycznym w Warszawie, który ukończył w 1904 ze złotym medalem. W latach 1904-07 kontynuował studia kompozytorskie u Engelberta Humperdincka w Akademie der Künste w Berlinie.

Jako kompozytor zadebiutował scherzem symfonicznym Stańczyk op. 1 wykonanym w lutym 1904 w Filharmonii Warszawskiej pod batutą Emila Młynarskiego. W 1905, wspólnie z Karolem Szymanowskim, Grzegorzem Fitelbergiem i Apolinarym Szeluto, założył Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich – ugrupowanie działające do 1912 na rzecz promocji nowej muzyki polskiej za granicą. W 1907, po odrzuceniu propozycji objęcia stanowiska profesora Konserwatorium w Oslo, przeniósł się do Lwowa, gdzie przez 4 lata pracował jako dyrygent opery i prowadził klasę fortepianu w Konserwatorium Galicyjskim Towarzystwa Muzycznego. W 1912 zdobył I nagrodę za poemat symfoniczny Król Kofetua op. 24 na konkursie kompozytorskim zorganizowanym z okazji 10-lecia Filharmonii Warszawskiej. Od 1912 do 1918 przebywał w Berlinie, skąd odbywał podróże artystyczne m.in. do Szwajcarii, Włoch i Francji. W 1918 powrócił na stałe do Warszawy – tu przez krótki czas był dyrygentem w Teatrze Wielkim.

W okresie międzywojennym zajmował się działalnością publicystyczną, organizacyjną i pedagogiczną. W 1926 współuczestniczył w założeniu Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich i został jego pierwszym prezesem. W latach 1930-32 wykładał w Konserwatorium Warszawskim. W czasie II wojny światowej brał udział w konspiracyjnych koncertach jako pianista i akompaniator. Po klęsce Powstania Warszawskiego, w czasie którego spłonęło wiele jego rękopisów, Różycki schronił się w Osieczanach koło Krakowa. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Katowicach, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W latach 1945-46 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury katowickiej uczelni. Ostatnie lata życia spędził nad rekonstrukcją partytur zniszczonych podczas wojny.

Ludomir Różycki otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in. w 1925 Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta, w 1937 złoty medal Rządu Francuskiego za balet Apollo i dziewczyna oraz Państwową Nagrodę Muzyczną za operę Eros i Psyche, w 1946 Złoty Krzyż Zasługi, w 1950 Order Sztandaru Pracy I klasy, w 1951 Krzyż Komandorski z Gwiazdą Polonia Restituta, w 1952 Nagrodę Państwową I stopnia za całokształt twórczości. Od 1945 był członkiem Związku Kompozytorów Polskich.

Źródło biogramu: www.culture.pl, Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, październik 2006.