Karol Mikuli

(20.10.1819 – 21.05.1897) pianista, kompozytor, dyrygent i pedagog urodzony w Czerniowcach, zmarły we Lwowie. Pochodził z rodziny kupieckiej. Po ukończeniu gimnazjum w Czerniowcach, w latach 1839-44 studiował medycynę w Wiedniu. W 1844 wyjechał do Paryża, gdzie do 1847 uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Fryderyka Chopina, później został jego asystentem i przyjacielem (Chopin powierzał Mikulemu przepisywanie własnych utworów przed oddaniem ich do druku). Jednocześnie studiował kontrapunkt i kompozycję u Napoléona Henriego Rebera.

W Paryżu poznał również Alfreda de Musseta, Heinricha Heinego, George Sand i Ferenca Liszta (z którym przez wiele lat utrzymywał przyjacielskie kontakty). W 1848 powrócił do Czerniowiec – do 1854 był tu profesorem gry na fortepianie. Równocześnie koncertował w Bukareszcie, Jassach, Kijowie, Kiszyniowie, Polsce, Austrii, we Francji i Włoszech. W 1858 objął stanowisko dyrektora oraz profesora założonego w 1854 Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie i przez 30 lat uczył (gra na fortepianie, harmonia, formy muzyczne, kontrapunkt, kompozycja, teoria muzyki i rytmu, kurs nauczycielski), występował, dyrygował koncertami (w programach pojawiały się dzieła m.in. Giovanniego Battisty Pergolesiego, Josepha Haydna, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena, Mikołaja Gomółki, Stanisława Moniuszki, Fryderyka Chopina, Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego i Władysława Żeleńskiego) oraz kierował chórami i zespołami Towarzystwa.

W 1887 zrezygnował z funkcji dyrektora Konserwatorium. Rok później założył prywatną szkołę muzyczną (Koncesjonowana Szkoła Muzyczna Karola Mikulego we Lwowie), którą prowadził wspólnie z żoną aż do śmierci. Jego uczniami byli m.in.: Olga Janina, Raul Koczalski, Ludwik Marek, Władysław Wszelaczyński, Franciszek Romaszkan, Wilhelm Stengel, Franciszek Neuhauser, Aleksander Michałowski, Stanisław Niewiadomski, Maurycy Rosenthal, Mieczysław Sołtys, Helena Windakiewiczowa-Rogalska, Matylda Złobicka.

Karol Mikuli w 1879 wydał w Lipsku (Verlag Kistner), w siedemnastu tomach “F. Chopin’s Pianoforte-Werke”.

W 1880 został odznaczony Krzyżem Rycerskim Orderu Cesarza Franciszka Józefa I.

Źródła biogramu: www.culture.pl, Małgorzata Kosińska, czerwiec 2008.