Kompozytor / Dyrygent / Pianista / Pedagog

Ignacy Feliks Dobrzyński

(25.02.1807 - 9.10.1867)

Portrait of Ignacy Feliks Dobrzyński by Marcin Władyka based on a photograph of an unknown author, before 1863, from the collection of the National Library in Warsaw / Polona, in the public domain.

Listy utworów

(25.02.1807 – 9.10.1867) kompozytor, dyrygent, pianista i pedagog urodzony w Romanowie (Wołyń), zmarły w Warszawie. Początkowo pobierał nauki w kolegium jezuickim w Romanowie, następnie – w latach 1817-21 – w Winnicy, gdzie ukończył Gimnazjum Podolskie. Muzykę studiował najpierw u ojca, Ignacego – skrzypka, kompozytora i dyrygenta, zaś od 1825 pod kierunkiem Józefa Elsnera w Warszawie – początkowo prywatnie, a w latach 1826-28 w Szkole Głównej Muzyki. Komponować zaczął jeszcze w Winnicy. W Warszawie, w której pozostał do końca życia, rozwijał ożywioną działalność kompozytorską, pedagogiczną, organizował zespoły muzyczne, zabiegał o urządzanie koncertów symfonicznych, na których występował jako dyrygent. Zdobył też uznanie jako nauczyciel gry na fortepianie – owocem tej pracy stała się “Szkoła na fortepian” (wydana przez wydawnictwo Sennewald, Warszawa 1845).

W 1835 zdobył II nagrodę na konkursie kompozytorskim w Wiedniu za 2. Symfonię c-moll op. 15, która wykonywana była także w Warszawie (fragmenty) i Lipsku pod dyrekcją Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego oraz wydana w Warszawie w 1862 przez Sennewalda w opracowaniu na 4 ręce pod tytułem Symfonia charakterystyczna w duchu muzyki polskiej. W latach 1836-38 skomponował swoją pierwszą operę, Monbar czyli Flibustierowie op. 30. Koncertowe wykonanie jej fragmentów miało miejsce w Warszawie, Poznaniu, Berlinie i Dreźnie, prapremiera sceniczna odbyła się w 1863 w Teatrze Wielkim w Warszawie. W latach 1841-43 uczył muzyki w Instytucie Aleksandryjskim Wychowania Panien. W marcu 1845 rozpoczął podróż artystyczną do Berlina, Lipska, Drezna, Monachium, Bonn, Frankfurtu nad Menem i Wiednia, podczas której prezentował własną twórczość kompozytorską. W Berlinie musiał pozostać dłużej, zarabiając lekcjami muzyki, ponieważ zamknął sobie drogę powrotu do kraju napisaniem kilku pieśni patriotycznych, m.in. Do matki Polki (słowa Adam Mickiewicz). Do Warszawy powrócił dopiero we wrześniu 1847.

W 1852 został zaangażowany jako dyrygent opery do Teatru Wielkiego, ale pozostał na tym stanowisku niecały rok. W następnych latach dyrygował jedynie orkiestrą operową na koncertach symfonicznych, m.in. w salach Resursy Kupieckiej. W październiku 1857 zorganizował Orkiestrę Polską Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego, złożoną z wybitnych członków orkiestry Teatru Wielkiego, która do grudnia 1857 co tydzień dawała koncerty w Nowej Arkadii przy ul. Mokotowskiej. W latach 1858-60 brał udział w pracach komitetu powołanego do założenia Instytutu Muzycznego. W tym czasie został również członkiem lwowskiego Towarzystwa Muzycznego. Po 1860, ze względu na zły stan zdrowia, stopniowo rezygnował z udziału w życiu muzycznym stolicy i poświęcił się wyłącznie kompozycji.

Źródło biogramu: www.culture.pl, Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, październik 2006