Bolesław Woytowicz

(5.12.1899–11.07.1980) kompozytor, pianista i pedagog urodzony w Dunajowcach na Podolu, zmarły w Katowicach. W latach 1913–15 uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Nowackiej i Hanickiego, w latach 1916–17 u Aleksandra Wielhorskiego w Kamieńcu Podolskim. Studia uniwersyteckie odbył w Kijowie (doktorat z zakresu filologii słowiańskiej) oraz Warszawie (matematyka i prawo). W latach 1920–24 studiował w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie grę na fortepianie w klasie Aleksandra Michałowskiego oraz kompozycję pod kierunkiem Felicjana Szopskiego i Witolda Maliszewskiego. Studia kompozytorskie kontynuował od 1929 do 1932 u Nadii Boulanger w Paryżu.

W 1924 rozpoczął stałą działalność koncertową jako pianista w kraju i za granicą – grał we Francji, Czechosłowacji, Austrii, Niemczech, Szwajcarii, we Włoszech, w krajach nadbałtyckich, Holandii, Anglii i Stanach Zjednoczonych. W 1927 uczestniczył w 1. Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w którym zdobył wyróżnienie, w 1932 otrzymał II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Kronenberga za Koncert fortepianowy. Jednocześnie zajmował się pracą pedagogiczną – w latach 1924–39 był profesorem gry na fortepianie i teorii w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.

Podczas II wojny światowej prowadził kawiarnię Salon Sztuki przy Nowym Świecie 27 w Warszawie, gdzie urządzał koncerty muzyki kameralnej i solistycznej, pomagając w ten sposób wielu osobom znajdującym się bez środków do życia. W kawiarni występowali: Eugenia Umińska, Irena Dubiska, Witold Lutosławski, Andrzej Panufnik, Zbigniew Drzewiecki, Paweł Lewiecki, Ewa Bandrowska-Turska, Wiktoria Calma, Ada Sari, Adam Didur i inni. Grano tu m.in. sonaty fortepianowe Ludwiga van Beethovena, kwartety Antonína Dvořáka, Grażyny Bacewicz, Romana Palestra, Kazimierza Wiłkomirskiego, jego własne, a także utwory Stefana Kisielewskiego i Witolda Lutosławskiego.

Po zakończeniu wojny Bolesław Woytowicz kontynuował działalność koncertową i pedagogiczną. W latach 1945–75 prowadził klasę fortepianu i kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, a także uczył kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1958–61) i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (1963–79). Jego wychowankami byli pianiści Urszula Mitręga, Zofia Owińska, Irena Protasiewicz, Monika Sikora-Wojtacha, Maria Szraiber i Zbigniew Śliwiński oraz kompozytorzy Tadeusz Baird, Wojciech Kilar, Witold Szalonek, Józef Świder, Romuald Twardowski, Piotr Paweł Koprowski.

Od 1964 Bolesław Woytowicz poświęcił się wyłącznie pracy pedagogicznej. Zasiadał w jury międzynarodowych konkursów pianistycznych – w Warszawie (Konkurs Chopinowski), Bolzano, Montrealu, Budapeszcie, Paryżu i Rio de Janeiro.

Był laureatem nagród artystycznych: Państwowej Nagrody Muzycznej w 1937, dwóch Nagród Państwowych I stopnia (w 1948 za 2. Symfonię i w 1950 zespołową), I nagrody Festiwalu Muzyki Polskiej w 1951 za kantatę Prorok, I nagrody tego samego Festiwalu w 1956 za Kwartet smyczkowy nr 2. Został też odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy oraz Medalem X-lecia Polski Ludowej.

Źródło biogramu: Małgorzata Kosińska, Bolesław Woytowicz, www.culture.pl, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, 2006.