Aleksander Zarzycki

(26.02.1834–1.11.1895) kompozytor, pianista, pedagog i dyrygent urodzony we Lwowie, zmarły w Warszawie. Po ukończeniu gimnazjum w Samborze wyjechał na studia muzyczne za granicę – początkowo studiował grę na fortepianie pod kierunkiem Rudolfa Viole w Berlinie, następnie kompozycję u Napoléona-Henriego Rebera w Paryżu.

W 1856, jeszcze w czasie studiów, odbył tournée wraz ze skrzypkiem Nikodemem Biernackim – występowali m.in. w Jassach, Krakowie oraz Poznaniu, zyskując uznanie krytyki i publiczności. 30 marca 1860 miał miejsce paryski debiut Zarzyckiego jako pianisty, podczas którego zagrał Koncert fortepianowy f-moll Adolfa von Henselta, solowe utwory Fryderyka Chopina oraz swoje własne kompozycje. Koncertował w Kolonii, Bonn, Koblencji, Wiesbaden, Lipsku (w sali Gewandhaus), Wiedniu, Anglii, a także w Polsce (Wrocław i Warszawa).

W 1866 zamieszkał na stałe w Warszawie, ograniczył występy, koncentrując się na własnej twórczości. W latach 1871–75 był pierwszym dyrektorem artystycznym nowo założonego Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Będąc na tym stanowisku, zorganizował chór mieszany i męski, zainicjował urządzanie koncertów symfonicznych. W 1879, po śmierci Apolinarego Kątskiego, objął funkcję dyrektora Instytutu Muzycznego. Sprawował ją do 1888. Do 1892 był dyrektorem i dyrygentem chóru w katedrze św. Jana. Jako pianista wystąpił jeszcze w 1894 w ramach koncertów abonamentowych Wrocławskiego Stowarzyszenia Orkiestrowego, a rok później w Warszawie – wykonał wówczas m.in. Koncert fortepianowy Henselta, ten sam, który zagrał podczas swojego debiutu w Paryżu.

Źródło biogramu: Małgorzata Kosińska, Aleksander Zarzycki, www.culture.pl, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, 2006.