Tadeusz Szeligowski

(13.09.1896–10.01.1963) kompozytor i pedagog urodzony we Lwowie, zmarły w Poznaniu. W osiemnastym roku życia ukończył (z odznaczeniem) gimnazjum klasyczne i Galicyjskie Konserwatorium Muzycznym we Lwowie, gdzie uczył się gry na fortepianie w klasie Vilema Kurza oraz teorii muzyki u Stanisława Niewiadomskiego. W 1918 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, wieńcząc je otrzymanym w 1922 dyplomem i tytułem doktora praw. W latach 1921–28 studiował muzykologię (jako ekstern) na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jeszcze w 1923 przeniósł się do Wilna. W latach 1925–27 wykładał historię muzyki w tamtejszym konserwatorium muzycznym. W 1929 jako stypendysta Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wyjechał na dalsze studia do Paryża, gdzie doskonalił swoje umiejętności w zakresie kompozycji pod kierunkiem Nadii Boulanger oraz instrumentacji u Paula Dukasa. Po powrocie w 1931 wykładał teorię i kompozycję w Poznańskim Konserwatorium Muzycznym. Lata wojny przetrwał w Wilnie, pracując jako organista w kościele Św. Kazimierza.

W 1945 pełnił funkcję dyrektora Państwowej Szkoły Średniej i Umuzykalnienia w Lublinie. W 1947 doprowadził do otwarcia Państwowej Wyższej Szkoły Operowej w Poznaniu i stanął na jej czele. Został również I dyrektorem Filharmonii Poznańskiej. W latach następnych kierował katedrami kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie i Poznaniu. W 1950 otrzymał tytuł profesora. W latach 1951-54 sprawował funkcję prezesa Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich. W 1961 powołał do życia Festiwal „Poznańska Wiosna Muzyczna”.

Tadeusz Szeligowski był laureatem wielu konkursów kompozytorskich: w 1930 otrzymał wyróżnienie za Suitę archaiczną na orkiestrę (1930) na Konkursie Kompozytorskim im. Henryka Melcera w Warszawie, w 1932 – wyróżnienie za oratorium Psalm XVI (1931) na Konkursie Wielkopolskiego Związku Kół Śpiewaczych w Poznaniu, w 1934 – pierwszą nagrodę za pieśń Regina coeli laetare na chór (1934) na Konkursie Małopolskiego Związku Towarzystw Śpiewaczych i Muzycznych we Lwowie, w 1938 – dwie pierwsze nagrody za Psalm radosny in memoriam Guillaume Dufay na chór mieszany (1938) i Pieśń żeglarzy na chór mieszany (1938) na Konkursie Miesięcznika „Śpiewak” w Warszawie, w 1948 – drugą nagrodę za Kantatę o sporcie „100 m” na głos solo, chór i orkiestrę (1948) na Konkursie Olimpijskim Związku Kompozytorów Polskich, w 1949 – drugą nagrodę (pierwszej nie przyznano) za dialog muzyczny Panicz i dziewczyna na sopran, baryton, chór mieszany i orkiestrę lub fortepian (1948–49) na Konkursie Polskiego Radia i Ministerstwa Kultury i Sztuki na pieśń do słów Adama Mickiewicza, III nagrodę za Sonatę d-moll na fortepian (1949) na Konkursie Kompozytorskim im. Fryderyka Chopina oraz wyróżnienie za pieśń Arion na tenor z fortepianem (1949) na Konkursie na pieśń do słów Aleksandra Puszkina.

Ponadto został uhonorowany: w 1950 – Nagrodą Państwową II stopnia za Wesele lubelskie na sopran, chór mieszany i małą orkiestrę symfoniczną (1948), suitę z baletu Paw i dziewczyna (1948) i pieśń Arion, w 1951 – Nagrodą Państwową I stopnia za operę Bunt żaków (1951), w 1957 – Nagrodą Prezesa Rady Ministrów za operę Krakatuk (1954), zaś w 1963 – nagrodą pośmiertną Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości oraz nagrodą pośmiertną Polskiego Radia i Telewizji za operę-oratorium radiowe Odys płaczący na głosy recytujące, chór i orkiestrę symfoniczną (1962).

Źródło biogramu: Małgorzata Kosińska, www.polmic.pl, 2004.